Тоня. А можа, і Моня. Хто ўжо цяпер разбярэ...

Спантанны турнір з выкарыстаннем самурайскіх мячоў узнік на пляжы каля ручая Шмыга паміж двума маладымі жыхаркамі вёскі Мажджаліна.

Паводле версіі гледачоў дваццацігадовыя Тоня Ж. і Моня П. падчас пляжнага адпачынку разышліся ў поглядах на трактоўкі дэканструктывісцкіх інтэрпрэтацый катэгарычнага імператыву Імануіла Канта. Паводле ж міжвольных суддзяў, якім давялося разнімаць гарачых дзяўчын, тыя банальна не падзялілі хлапца з вёскі Чорны Лес.

Умяшанне названых суддзяў (школьны фізрук Кандрат Слойка і працаўнік тутэйшага вінзавода Ігнат Прыпеўка), а таксама нечаканая залева з навальніцай, змусілі дзяўчат пагадзіцца на баявую нічыю. Гэта пры тым, што некаторым нядобрасумленным гледачам карцела прымераць на сабе лаўры славутага рэжысёра Квенціна Таранціны і яны, уключыўшы камеры мабільных тэлефонаў, падахвочвалі фехтавальшчыц паставіць перад імі опен-эйр рымэйк фінальнай сцэны фільма «Забіць Біла-1».

Ад гэткага павароту падзей юных сяльчанак аддзялялі лічаныя секунды

Застаецца толькі цешыцца, што мы дагэтуль не ведаем, адкуль удзельніцы турніру ўзялі самурайскія мячы.